والدین باید بدانند که اصل تربیت فرزندان باید بر تشویق بنا باشد و تا به اندازه کافی فرزندمان را تشویق نکردیم نباید تنبیه کنیم.
باید به دنبال رفتار هایی در فرزندان باشیم که بهانه ای برای تشویقشان باشد نه تنبیه؛ تشویق کودک باعث تکرار رفتار مثبت کودک می شود و حرف والدین را بهتر گوش می دهند.
اما گاهی والدین مجبور هستند کودک خود را تنبیه کنند که در این شرایط باید از شیوه های مناسب برای تنبیه کودکان استفاده کنند.
یکی از روش های تنبیهی برای مقابله با رفتار نامناسب کودک "نادیده گرفتن" است اگر کودک گریه های بی مورد دارد، جیغ می زند، فحاشی می کند و. والدین باید این رفتارها را نادیده بگیرند و ارتباط فیزیکی و تماس چشمی با کودک را قطع کنند، اما زمانی که کودک رفتار را تکرار نکرد ارتباط مجدد برقرار می کنیم.
روش بعدی برای تنبیه کودک، محروم سازی است؛ هنگامی که کودک رفتار نامناسبی انجام می دهد باید ۱۵ تا ۳۰ دقیقه از چیز هایی که دوست دارد محروم کنید، اما نباید به کودک بگویید "دیگه نمیذارم تلویزیون ببینی" چراکه خود کودک هم می داند واقعی نیست و تاثیری ندارد، بنابراین همان محرومیت چند دقیقه ای کافی است.
روش دیگر برای تنبیه کودک آن است که کودک را در اتاقی قرار دهیم که هیچ وسیله ای برای سرگرمی در آن قرار نداشته باشد، اما مدت زمانی که کودک در اتاق است باید محدود باشد به عنوان مثال؛ برای کودک ۲ ساله ۱ دقیقه و در کل ۵ سال به پایین ۵ دقیقه قرار گرفتن در اتاق کافی است.
تنبیه بدنی در کوتاه مدت شاید جوابگو باشد اما در بلندمدت موثر نیست و والدین تبدیل به یک الگو پرخاشگری برای کودک می شوند، بنابراین کودک نیز پرخاشگری را از کودک یاد می گیرد.
تنبیه بدنی رابطه با کودک را مخدوش می کند، والدین باید یک منبع امن برای والدین باشند تا کودک آرامش را از آنها دریافت کنند؛ اگر والدین به یک منبع ترس برای کودک تبدیل شوند نمی توان انتظار برقراری رابطه خوب بین والد و کودک را داشت.
عدم برقراری رابطه مناسب بین والدین و کودک پیامدهای مخربی در تمام سال های کودکی، نوجوانی و بزرگسالی دارد.
درباره این سایت